Recensie Rival Sons

Een combinatie van bluesrock, rock & roll en hier en daar wat invloeden uit hardrock, dat is Rival Sons. De Amerikaanse band uit Long Beach, Californië heeft een discografie van vier studioalbums. Hun jongste plaat ‘Great Western Valkyrie’ van 2014 werd door Classic Rock Magazine bekroond als het beste album van het jaar. Rival Sons is een vierkoppige band met zanger Jay Buchanan, gitarist Scott Holliday, drummer Mike Miley en bassist Dave Beste. Recent is keyboardspeler Todd Ögren-Brooks aan de band toegevoegd, enkel voor de tournees weliswaar.

De invloeden van de bluesrockgroep komen van grootmeesters als Led Zeppelin, The Doors, Bad Company en Deep Purple. Dat verstoppen ze niet onder stoelen of banken want hun muziek klinkt expliciet als rock uit de jaren ’60 en ’70. Voor sommigen is dat oude koeien uit de gracht halen, voor anderen is het nostalgie. Wat niemand kan ontkennen is dat deze band weet hoe je een liveshow brengt. Iets waar heel veel muzikanten van kunnen leren. 

De lichten gaan uit en wanneer het vijftal het podium betreedt, speelt Ennio Morricones themesong van de westernfilm ‘The Good, The Bad & The Ugly’. Dat is niet zomaar, het concert is namelijk ingedeeld in drie stukken. De band begint met kalmere bluesrock nummers, gaat over naar een akoestische sessie en nadien volgen er stevigere rock & rollsongs. 

De Amerikanen tonen hiermee aan dat het publiek niet te maken heeft met de zoveelste rockband. De definitie van een muzikant werd meermaals verduidelijkt tijdens hun show. Eerst en vooral blies frontman Jay Buchanan ons meteen bij het eerste nummer ‘Electric Man’ uit onze sokken. De man heeft een stem om ‘u’ tegen te zeggen. Keer op keer staan we met open mond te staren hoe hij het frequentieveld verkent met zijn rauwe stem. 

Buchanan zat het hele optreden in een trance. Hij sprak zijn publiek amper aan. In de plaats dwaalde hij losbandig op het podium en swingde hij het microfoonstatief van links naar rechts. Artiesten die zo hard opgaan in hun muziek zijn een zeldzaam fenomeen geworden. Ook de andere bandleden zijn meer dan een vermelding waard. Midden in het nummer ‘Manifest Destiny, Part 1’ verdwijnt Buchanan van het podium en nemen de muzikanten het over voor een spetterend samenspel van 10 minuten. 

Verder nog een gitaarsolo tijdens ‘Tell Me Something’. Scott Holliday bespeelt zijn gitaar alsof hij Prince was in een scène uit Purple Rain. Ook drummer Mike Miley voert een krachtige solo uit tijdens het bisnummer ‘Open My Eyes’. 

Na zeven nummers wordt er een akoestische sessie ingelast. Het gaat niet over wat tokkelen op een gitaar, maar vijf muzikanten die perfect op elkaar inspelen. Opnieuw toont de band aan dat ze geen alledaagse groep is, maar artiesten van de bovenste plank. 

Alhoewel de meeste songs redelijk lang zijn, verveelde het concert op geen enkel moment. Het samenspel van de band was zo indrukwekkend dat iedereen met een (kleine) interesse in muziek ervan kon genieten. Het publiek maakte alleszins duidelijk hoe fantastisch ze het vonden, want na het optreden begonnen ze te roepen en fluiten alsof ze in een voetbalstadion zaten. 

Bij de meeste groepen die optredens geven van bijna twee uur of langer gaat het compleet de mist in. Op dit optreden van Rival Sons was dat allerminst het geval. Geen nood aan interactie met het publiek of overdreven entertainment. Een ijzersterke performance in combinatie met een concept dat de show eerder een ervaring maakt dan een reeks songs. Zo vatten we het concert van de Amerikaanse band het best samen.
Dat Rival Sons een absolute aanrader is om live te zien, is een understatement.

<Elvin Vanzeebroeck>

De setlist: 

1. Electric Man
2. Good Luck
3. Secret
4. All Over The Road
5. Young Love
6. Pressure And Time
7. Manifest Destiny, Part1 

Akoestisch: 

1. Nava
2. Burn Down Los Angeles
3. The Man Who Wasn’t There
4. White Noise 

Elektrisch: 

1. Torture
2. Tell Me Something
3. Rich and the Poor
4. Where I’ve Been
5. Get What’s Coming 

Bis: 

1. Open My Eyes
2. Keep On Swinging